Het huis van Mr. Sugihara ligt aan de rand van het dorp. Het is een groot statig en oud gebouw met daarnaast een traditionele woning. We parkeerden onze fietsen voor zijn huis en liepen de receptie binnen. Tot onze verassing hing ook daar een flyer van de tentoonstelling “Rembrandt's echings and Echizen paper”.

Mr. Sugihara kwam aangesjokt in een bezweet t-shirt en ontving ons hartelijk. We spraken met hem over de gang van zaken in het dorp en over de tentoonstelling in Amsterdam. We gaven hem het Paper Jam magazine cadeau.

Verrukt bladerde hij er door heen en we vertelde hem over het Paper Ensemble en ons werk. We lieten hem ook samples zien van papieren stroken die geverfd waren met verschillende gradaties indigo. En we vroegen hem naar de mogelijkheden van het scheppen van enorme vellen papier zoals we hadden gezien op foto's op internet. Kan het 10 meter lang? En 3 meter breed? En kan het in indigo blauw?

Mister Sugihara moesten lachen. Dat was allemaal helemaal niet zo makkelijk.
De fabriek, Umeda Washi, waarvan we foto's hadden gezien was 'gesloten' oftewel: failliet.
En met een kleur? Indigo moet drogen in de lucht in reactie met zuurstof, dus in een bad van 10 bij 3 meter breed?
En wat kost dat dan? 1.000.000 yen. Voor 1 vel, 1 heel groot vel papier...

1 miljoen? Zo'n 9.000 euro, heden ten dagen, na de Brexit. Zonder daar over uit te wijden, voor de Brexit was het 7.000 euro geweest!

Mister Sugihara had een goed advies: “Ga bier drinken, in de kroeg om de hoek, ATAMI!”

“En ontmoet daar papiermakers die je je plannen uitlegt terwijl je dronken wordt'.

We moesten enorm lachen en namen zijn advies ter harte. Hij tipte ons ook om bij Mister Ishikawa langs te gaan. De president van het syndicaat papiermakers in Echizen. Misschien wist hij iemand voor onze plannen. En we moesten een jonge papierschepster Najo ontmoeten. De jonge scheppers staan meer open voor wilde plannen dan de oude. Wellicht kon zij ons verder helpen.


Ibelisse:

De volgende stop was natuurlijk Atami, de yakitori bar. Wanneer we ergens binnengaan, het maakt niet uit waar, is het nooit onopgemerkt. Je wordt er vaak heel verlegen van. Maar in deze bar kwamen meteen de yakitori’s, gegrilde kip, en bier, en Sochu, als cadeau van de andere vier mannen die rond de mini bar zaten. We probeerden uit te leggen waar we naar opzoek waren en hebben gevraagd of iemand papiermaker was. Maar geen geluk. Het enige wat overbleef van deze nacht japans netwerken, was een grote kater.